شعر

نمی‌گم برات بهترین ماشینِ اتوماتِ یک‌دنده رو می‌خرم ولی دنده‌هام نرم و چشمام کور! با تاکسی تو رو سینما می‌برم رو لب‌هات می‌تونم تمرکز کنم که دیوونه‌ی «طعم گیلاس» شم که یه «مرد معمولی» باشم ولی کنار تو که راه می‌رم خاص شم می‌تونم تو رو با زبون ِ نگام …

در ابتدا نوشتن بود          من در نوشتن بود من نوشتن بود            همان دلیل که دو رگه بر می‌دارد از راز و به هرکدام یک گوش می‌دهد تا چشم به مزامیر جبران شود آن دهان که فرقه می‌کند شتاب می‌اندازد و قدرت …

در این زمانه‌ی الکل، در این زمانه‌ی خون پریده از سر خوابت پرنده‌ای که منم به پنبه سر نبریدم که عاشقم بشوی منی که تیغم و از صخره‌ی تو می‌شکنم منی که دختریم نخ‌به‌نخ زمستان شد که زیر بهمنت آهسته شانه خم کردم تمام زندگیم بوی کهنگی می‌داد ولی برای …

بیا که از آنجاهاتِمان شروع کنیم زعیم مصله‌ی مُهراکهیر چرکه‌ی لب عتیق هلهله تقدیسِماسِمانه‌ی ما از اولین مثلا روزهای شوماشوم از اولینِ هزاران کریه، واویلا “سَبَقتَنی ایلی (ما) سَبَقتَنی ایلی”   بیا بیا آنجاهاتِمان فرو بچپیم خزاخزیدنمان راست باشد و اصلا_ به هیچ جای جهان‌هاتِمان نباشد و ترش سماق میک …

من نه از بی‌کفنی‌ست که زنده‌ام نه از بی‌دینی که مسلمان زنده‌ام چون مرگ را قبول ندارم مسلمانم چون خدا را در افکار من سرک نکش یا پاچه‌‌هایت را ور بزن که لجن مال نشوی چون باکرگی مریم و تولد عیسی به خدا مشکوکم کرده خدا را می‌بینم که در …

غم استمرار بی تعلقی است و من، استمرار غمم قطاری که دل به ایستگاه می‌بندد از مسافرانش متنفر است آن‌گونه که من از زندگی و پروانه‌ای که در پیله خودکشی می‌کند آینده را خوب می‌شناسد آن‌گونه که من استمرار را بیابان از پشت شیشه عبور کرد و هم‌کوپه‌ای سیگاری کشید …

هوای مجروح دهان باز کرده باز در شهری که زخم‌هاش همیشه با دهانی باز می‌خوابند اینجا مشت؛ دهن کجی می‌کند به آنکه همیشه دندان نشان می‌دهد و کلاغ‌های عصیان سر به هوا می‌مانند در راس تیر گورستان؛ تنگ اتاق‌هایی‌ست که مرگ را به زور دست و پاش کرده‌اند. هنوز باتوم …

تلفن که زنگ می‌خورد کسی در من بیدار می‌شود از لابلای چرخه‌دنده‌های زمان خسته و کوفته‌تر می‌افتد لابلای چرخه‌ای دیگر که به مراتب خسته‌کننده‌تر. همیشه صدایی هست در پشت تمام تلفن‌ها که می‌پرسد: “دنبال چه کسی می‌گردی؟” همیشه پای یک دیگر در کار است که باید بگردیم مثل عقربه‌ها تلفن …

آه را می‌کشم درون خودم بغض تنها سلاح من بوده بعد «رفتن» که نام دیگر توست تیغ تنها رفیق تن بوده به تو خواهم رسید یا… هرگز! تو، که پنهان درون شب هستی می‌شکافم تو را… سپس شب را تو، که یادآور دو لب هستی دو لبی که سکوت را …

به سرسلامتی شاعر و رفیق و زنم به مارهای خزیده در آستین و تنم به غیرت از رگِ مردی که از رگم بزنم بریز و مست بنوشم که از سرت نپرم که شعر باشی و از من بلند گریه کنی کنار اسم زنم «هی لوند» گریه کنی که بی‌هواخوری‌ات، توی …