شعر

تلفن که زنگ می‌خورد کسی در من بیدار می‌شود از لابلای چرخه‌دنده‌های زمان خسته و کوفته‌تر می‌افتد لابلای چرخه‌ای دیگر که به مراتب خسته‌کننده‌تر. همیشه صدایی هست در پشت تمام تلفن‌ها که می‌پرسد: “دنبال چه کسی می‌گردی؟” همیشه پای یک دیگر در کار است که باید بگردیم مثل عقربه‌ها تلفن …

آه را می‌کشم درون خودم بغض تنها سلاح من بوده بعد «رفتن» که نام دیگر توست تیغ تنها رفیق تن بوده به تو خواهم رسید یا… هرگز! تو، که پنهان درون شب هستی می‌شکافم تو را… سپس شب را تو، که یادآور دو لب هستی دو لبی که سکوت را …

به سرسلامتی شاعر و رفیق و زنم به مارهای خزیده در آستین و تنم به غیرت از رگِ مردی که از رگم بزنم بریز و مست بنوشم که از سرت نپرم که شعر باشی و از من بلند گریه کنی کنار اسم زنم «هی لوند» گریه کنی که بی‌هواخوری‌ات، توی …

مدت‌هاست پنجره‌ای آرام برای درگاه باد آورده نی می‌نوازد نی‌هایی برای باران نی‌هایی برای شادی‌های زیبا   من، خود خاستگاه طبیعتم طبیعتی رو به افول… گاه سرم در اندام تو گیج می‌رود نترس! این سطرهای کوچک شده در دهان توست این عشق روزی دست دزدها بوده است روزی دست پروانه‌ها …

از دویدم / دویدنت از با از رسیدم/ رسیدنت تا شد پایِ سر تا دویدنت از من می‌رسم تا بگیرمت در خود این چه را این چگونه را این چون! این چه می‌دانمم/ نمی‌دانم! با تو از عشق تا سخن گفتن با تو از می‌رسد به لب جانم ای چه …

وی.اُ.ای می‌گه من یه حق‌طلبم بی‌بی‌سی می‌گه اغتشاشگرم من‌وتو می‌گه بی‌عدالتیه اگه صلح نوبل رو من نبرم… . صدا و سیما گفت کلّه‌خرم! یکیشون می‌گه توو صف رأیم یکیشون می‌گه توو صف کوپنم توو یکیش با غم روزای قدیم داغ سینه‌م رو تازه‌تر می‌کنم روزای خوبی که کسی ندیده یکیشون …

می‌شینه پشتِ رُل، جلوش پیسته هر سمت می‌ره تابلوی‌ایسته! هر دفعه توو آتیش می‌سوزه؛ خاکسترش پا می‌شه، وایمیسته… می‌اُفته توو دریا‌ی‌آتیش باز… جاده یه تارِ موی باریکه رد می‌شه -توو رویاش- با گریه از خط‌ِپایانی که نزدیکه از اشک پُر‌ تَر می‌شه چشماش و دریاچه‌‌ی نم‌نم… خزر می‌شه [با نقشه‌ی‌راهش …

توجّهت به من و شعرهام کم شده است صدای نرم و لطیفت دوباره بَم شده است بدت نیاید اگر رُکّ و راست می‌گویم: بساطِ شَک به تو، در قلبِ من عَلَم شده است غلط اگر نکنم باز روح حسّاسم در اوج رابطه، قربانی ستم شده است مُسکّنی که به من …

می‌نویسم اگرچه می دانم باز هم اشتباه خواهم کرد یا که در بهترین نوشتارم کاغذی را سیاه خواهم کرد مادرم آرزوی خوبی داشت که بمانم به‌روی پای خودم آرزویش چقدر غمگین است سرطانی شدم برای خودم توی این تُنگ تَنگ خواهم مرد دست‌هایم شبیه باله شده چشم دریا چرا نمی‌بیند …

آبلوموف‌های لش درون سرم فکرهایی لَمیده در تخت است عق زدم بر تمام داراییم↓ «جرم اندیشه» تا ابد سخت است [«نوزده» مردِ تازیانه به دست] خودکشیِ مکرر و گهگاه… [با تمام وجودشان سمّی] مثل استاد پیر دانشگاه! [با نگاهی مهوّع و چندش] مثل جسمی که سِرو در دیس‌ است↓ زل …